Saturday 1 June 2019

Sumangalaramashweeainsi Vipassana Meditation Center

Sumangalashweeainsi Vispasana Meditation Center

In Myanmar Buddhist society, monks can practice for the support of the lay-devotees. Offering meals by each devotee is an attempt to support for the existance of religion. They will get merit very much. In this world, as long as offering meal does not stop, the religion will exist. So, the gratitude of lay-devotees is enormous. In Myanmar Buddhist society, when the monks are going round for alms-food from one house to another, they take for his morning meal just enough to enable him to perform his meditation practice and Pāli Tipitaka learning. Indeed, a spoonful of rice is not a burden for a Myanmarese Buddhist donor, the monks are content with whatever food they receive, whether good or bad, and thus the feel no craving for food.


Visitors are invited to come and see Sumangalaramashweeainsi Meditation Center. For information, check this address:

Sayadaw Dr. Ashin Sumangala B.A., M.A., M.Phil., Ph.D.
Sumangalārāmashweeainsī Vipassana Meditation Centre,
Paut-Taw, Pyin-Sar Village, 26 Miles, Pyin Oo Lwin Township- 100201,
Mandalay Devision, Myanmar,
Mobile: +959 261623872, +959 265041040
Email: Ashinsumangalakatha@gmail.comhttps://meditation-center-in-myanmar-sumangalarama.business.site/?utm_source=gmb&utm_medium=referral

Friday 24 May 2019

Mangala Sutta

Sumangalaramashweeainsi Meditaion Center

Mangala Sutta
The Discourse on Blessings [1]
This famous text, cherished highly in all Buddhist lands, is a terse but comprehensive summary of Buddhist ethics, individual and social. The thirty-eight blessings enumerated in it, are an unfailing guide on life's journey. Rightly starting with "avoidance of bad company" which is basic to all moral and spiritual progress, the Blessings culminate in the achievement of a passion-free mind, unshakable in its serenity. To follow the ideals set forth in these verses, is the sure way to harmony and progress for the individual as well as for society, nation and mankind.
"The Maha-Mangala Sutta shows that the Buddha's instructions do not always take negative forms, that they are not always a series of classifications and analysis, or concerned exclusively with monastic morality. Here in this sutta we find family morality expressed in most elegant verses. We can imagine the happy blissful state household life attained as a result of following these injunctions." (From The Ethics of Buddhism by S. Tachibana, Colombo 1943, Bauddha Sahitya Sabha).
Maha-Mangala Sutta
Thus have I heard. On one occasion the Exalted One was dwelling at Anathapindika's monastery, in Jeta's Grove,[2] near Savatthi.[3] Now when the night was far spent, a certain deity whose surpassing splendour illuminated the entire Jeta Grove, came to the presence of the Exalted One and, drawing near, respectfully saluted him and stood at one side. Standing thus, he addressed the Exalted One in verse:
"Many deities and men, yearning after good, have pondered on blessings. [4] Pray, tell me the greatest blessing!"
"Not to associate with the foolish,[5] but to associate with the wise; and to honour those who are worthy of honour — this is the greatest blessing.
To reside in a suitable locality, [6] to have done meritorious actions in the past and to set oneself in the right course [7] — this is the greatest blessing.
To have much learning, to be skillful in handicraft, [8] well-trained in discipline, [9] and to be of good speech [10] — this is the greatest blessing.
To support mother and father, to cherish wife and children, and to 
be engaged in peaceful occupation — this is the greatest blessing.
To be generous in giving, to be righteous in conduct, [11] to help one's relatives, and to be blameless in action — this is the greatest blessing.
To loathe more evil and abstain from it, to refrain from intoxicants, [12] and to be steadfast in virtue — this is the greatest blessing.
To be respectful, [13] humble, contented and grateful; and to listen to the Dhamma on due occasions [14] — this is the greatest blessing.
To be patient and obedient, to associate with monks and to have religious discussions on due occasions — this is the greatest blessing.
Self-restraint, [15] a holy and chaste life, the perception of the Noble Truths and the realization of Nibbana — this is the greatest blessing. A mind unruffled by the vagaries of fortune, [16] from sorrow freed, from defilements cleansed, from fear liberated [17] — this is 
the greatest blessing.
Those who thus abide, ever remain invincible, in happiness established. These are the greatest blessings."[18]
NOTES
(Derived mainly from the Commentaries)
[1] This Sutta appears in the Sutta-Nipata (v.258ff) and in the Khuddakapatha. See Maha-Mangala Jataka (No. 453). For a detailed explanation see Life's Highest Blessing by Dr. R.L. Soni, WHEEL No. 254/256.
[2] Anathapindika, lit., 'He who gives alms to the helpless'; his former name was Sudatta. After his conversion to Buddhism, he bought the grove belonging to the Prince Jeta, and established a monastery which was subsequently named Jetavana. It was in this monastery that the Buddha observed most of his vassana periods (rainy seasons -- the three months' retreat beginning with the full-moon of July). Many are the discourses delivered and many are the incidents connected with the Buddha's life that happened at Jetavana. It was here that the Buddha ministered to the sick monk neglected by his companions, advising them: "Whoever, monks, would wait upon me, let him wait upon the sick." It was here that the Buddha so poignantly taught the law of impermanence, by asking the bereaved young woman Kisagotami who brought her dead child, to fetch a grain of mustard seed from a home where there has been no bereavement.
[3] Identified with modern Sahet-Mahet, near Balrampur.
[4] According to the Commentary, mangala means that which is conducive to happiness and prosperity.
[5] This refers not only to the stupid and uncultured, but also includes the wicked in thought, word and deed.
[6] Any place where monks, nuns and lay devotees continually reside; where pious folk are bent on the performance of the ten meritorious deeds, and where the Dhamma exists as a living principle.
[7] Making the right resolve for abandoning immorality for morality, faithlessness for faith and selfishness for generosity.
[8] The harmless crafts of the householder by which no living being is injured and nothing unrighteous done; and the crafts of the homeless monk, such as stitching the robes, etc.
[9] Vinaya means discipline in thought, word and deed. The commentary speaks of two kinds of discipline -- that of the householder, which is abstinence from the ten immoral actions (akusala-kammapatha), and that of the monk which is the non-transgression of the offences enumerated in the Patimokkha (the code of the monk's rules) or the 'fourfold moral purity' (catu-parisuddhi-sila).
[10] Good speech that is opportune, truthful, friendly, profitable and spoken with thoughts of loving-kindness.
[11] Righteous conduct is the observance of the ten good actions (kusala-kammapatha) in thought, word and deed: freeing the mind of greed, ill-will and wrong views; avoiding speech that is untruthful, slanderous, abusive and frivolous; and the non- committal acts of killing, stealing and sexual misconduct.
[12] Total abstinence from alcohol and intoxicating drugs.
[13] Towards monks (and of course also to the clergy of other religions), teachers, parents, elders, superiors, etc.
[14] For instance, when one is harassed by evil thoughts.
[15] Self-restraint (tapo): the suppression of lusts and hates by the control of the senses; and the suppression of indolence by the rousing of energy.
[16] Loka-dhamma, i.e. conditions which are necessarily connected with life in this world; there are primarily eight of them: gain and loss, honour and dishonour, praise and blame, pain and joy.
[17] Each of these three expressions refers to the mind of the arahant: asoka: sorrowless; viraja: stainless, i.e. free from lust, hatred and ignorance; khema: security from the bonds of sense desires (kama), repeated existence (bhava), false views (ditthi) and ignorance (avijja). 
[18] The above-mentioned thirty-eight blessings.

Thursday 19 December 2013

လက္ေတြ႕တရားအားထုတ္ရာတြင္ သိသင့္သည္မ်ား အပိုင္း(၂)



Sumangalaramashweeainsi Meditation Center

လက္ေတြ႕တရားအားထုတ္ရာတြင္ သိသင့္သည္မ်ား အပိုင္း(၂)
***************************************

မိမိစိတ္ကုိ ၀င္ေလထြက္ေလအေပၚ ထားရွိလုိက္ျပီဆုိလွ်င္

စိတ္ကိုမပ်ံ႕လြင့္ေစပဲ တစ္ခုတည္းေသာ အာရံုအေပၚမွာ

တည္ၾကည္ေနနိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရွု႕မွတ္ပါ။ ၀င္ေလထြက္ေလကို

ရွဳ႕မွတ္ျခင္းဆိုတာ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႕သည္ ဒီအာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို ၀ိပႆနာ

ရွဳ႕ပြားေတာ္မူၾကျပီးပဲ မဂ္ေလးဆင့္ဖိုလ္ေလးဆင့္ကို ရရွိျပီး

ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသ

ည္လဲ ဒီအာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိ ၂၄နာရီပတ္လံုး ရွဳ႕ပြားေတာ္မူျပီး

ဒကာဒကာမအေပါင္းတို႕အားလဲ ၂၄နာရီပတ္လံုး ေဆာင္ထားၾကရန္

တိုက္တြန္းေတာ္မူပါတယ္။


တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္လုိ ဥာဏ္ၾကီးမားတဲ့သူေတြအတြက္ နိဗၺာန္ဆိုတာ

လက္တကမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုဥာဏ္ၾကီးတဲ့သူေတြလဲဆုိေတာ့

ပဋိသေႏၶပညာနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့သူကို ဆုိလုိပါတယ္။ အမိ၀မ္းတြင္းမွာ

ပဋိသေႏၶ၀င္စားတဲ့အခါ အရင္ဦးဆံုး ပဋိသေႏၶ၀ိဥာဏ္စိတ္နဲ႕

ကလလေရၾကည္ တည္ပါတယ္။ ပဋိသေႏၶ၀ိဥာဏ္စိတ္ဆိုတာက

ဘာလဲဆိုေတာ့ မိမိတို႕အတိတ္ဘ၀ကျပဳခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကံေတြေၾကာင့္

ဒီဘ၀မွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကံရဲ႕အက်ိဳး၀ိပါက္စိတ္ကုိ

ပဋိသေႏၶ၀ိဥာဏ္စိတ္လို႕ ေခၚပါတယ္။


အဲ့ဒီစိတ္နဲ႕ ယွဥ္တြဲျပီးေတာ့ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟဆိုတဲ့

ဟိတ္သံုးပါးပါလာရင္ အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ကို တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္လို႕ ေခၚပါတယ္။

ပဋိသေႏၶ၀င္စားစဥ္ အခါမွာပဲ အေမာဟေခၚတဲ့

ပညာပါလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႕ အဲ့ဒိီပုဂၢိဳလ္ကို ပညာရွိလို႕လဲ ေခၚပါတယ္။

တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္လို႕လဲ ေခၚပါတယ္။


ေ၀ေနယ်ေတြကလဲ -

ဥဂၣါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္ (အက်ဥ္းကုိ နွစ္သက္သူ)၊

၀ိပဥိၥတညဴပုဂၢိဳလ္ (မက်ဥ္းမက်ယ္ကုိ နွစ္သက္သူ)၊

အက်ယ္ကုိနွစ္သက္သူ (ေနယ်ပုဂၢိဳလ္)

ဆိုျပီး ေ၀ေနယ် သံုးမ်ိဳးသံုးစား ရွိပါတယ္။


ကမၼ႒ာန္းမွာလဲ အရာခပ္သိမ္းမွာ အလုိရွိအပ္တဲ့ သဗၺတၳကကမၼ႒ာန္း၊

အျမဲေဆာင္ထားအပ္တဲ့ ပါရိဟာရိယကမၼ႒ာန္းဆိုျပီး

(၂)မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေမတၱာဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္း၊ မရဏာႏုႆတိ ပြားမ်ားျခင္း၊

အသုဘသညာတို႕ကုိ သဗၺတၳကကမၼ႒ာန္းလုိ႕ ေခၚပါတယ္။

ဗုဒၶါနုႆတိကုိလဲ သဗၺတၳကကမၼ႒ာန္းလို႕ ဆိုသင့္ပါတယ္။


ကမၼ႒ာန္း(၄၀)မွာ ေယာဂီရဲ႕စရုိက္နဲ႕ေလ်ာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆုိတာ ရွိပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိမိစရုိက္ကုိ သိရွိေ၀ဖန္နိုင္ဖို႕ စရိုက္(၆)ပါးကို ျပဆုိပါ့မယ္။

ရာဂစရုိက္ (ရာဂထူေျပာျခင္း)၊

ေဒါသစရိုက္ (ေဒါသမ်ားျခင္း)၊

ေမာဟစရိုက္ (ေမာဟအားၾကီးျခင္း)၊

သဒၶါစရိုက္ (သဒၶါအားေကာင္းျခင္း)၊

ဗုဒၶိစရိုက္ (ပညာအားေကာင္းျခင္း)၊

၀ိတက္စရုိက္ (ၾကံစည္သံုးသပ္မွဳ႕မ်ားျခင္း)

ဆုိျပီး စရိုက္(၆)ပါး ရွိပါတယ္။


ရာဂမ်ားတဲ့သူေတြက အသုဘကမၼ႒ာန္း၊ ကာယဂတာသတိ (ဆံပင္အစရွိတဲ့

ကုိယ္ခႏၶာမွာျဖစ္တဲ့ သတိ) ကမၼ႒ာန္းတို႕ကို ပြားမ်ားရပါမယ္။


ေဒါသအားၾကီးတဲ့သူေတြက ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ

ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ေလးပါးနဲ႕၊ ညိဳ ေရႊ နီ ျဖဴ ေလးပါးေသာအဆင္းဆိုတဲ့

ကသိုဏ္းေလးပါးတို႕ကို ပြားမ်ားရပါမယ္။


ေမာဟထူေျပာတဲ့သူေတြ၊ ၀ိတက္ထူေျပာတဲ့သူေတြက အာနာပါနကို

ပြားမ်ားရပါမယ္။


သဒၶါအားေကာင္းတဲ့သူေတြက ဗုဒၶါနုႆတိအစရွိတဲ့ (၆)ပါးေသာ

အနုႆတိေတြကို ပြားမ်ားရပါမယ္။


ဗုဒၶိစရုိက္အားေကာင္းတဲ့သူေတြက မရဏာႏုႆတိ၊ ဥပသမာႏုႆတိ၊

အာဟာရတို႕မွာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္သညာ၊ ဓာတ္ေလးပါးကို

ပုိင္းျခားျခင္းတို႕ကို ပြားမ်ားရပါမယ္။


က်န္တဲ့ကမၼ႒ာန္းေတြကေတာ့ ဘယ္စရုိက္နဲ႕မဆို သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။


ဒီသမထကမၼ႒ာန္း(၄၀)ကို မိမိတို႕မိမိတို႕စရုိက္နဲ႕ ကိုက္ညီတာကုိ

ပြားမ်ားနုိင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမိမိစရုိက္နဲ႕ ေလ်ာ္တဲ့ကမၼ႒ာန္းေတြဟာ

မိမိအျမဲအားထုတ္ျပီး ေဆာင္ထားအပ္ပါတယ္။ အထက္ျဖစ္တဲ့ ဘာ၀နာ

မဂ္ဖုိလ္တို႕ကို ရရွိနိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပါရိဟာရိယ

ကမၼ႒ာန္းလုိ႕ ေခၚပါတယ္။


ဒီကမၼ႒ာန္းေတြအေပၚမွာ ရွဳ႕မွတ္ျပီးရလာတဲ့ သမာဓိအားအေပၚမွာ

အေျချပဳျပီး ရုပ္တရားနာမ္တရားေတြကုိ ၀ိပႆနာတင္ရွဳ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စ်ာန္တရားအတြက္ သမာဓိဟာ ပဓာနက်ပါတယ္။ မဂ္တရားအတြက္

၀ိပႆနာဥာဏ္ဟာ အခရာပါပဲ။


ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ အာနာပါနဆိုတဲ့ ထြက္သက္၀င္သက္တုိ႕ကုိ

ရွဳ႕မွတ္ေနတဲ့အခါမွာ စိတ္ကို တည္ၾကည္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားရွဳ႕မွတ္ပါ။

နာေခါင္းနွစ္ဖက္ကုိ ေလတိုးသြားတာေလးကို သိေပးပါ။

သမာဓိရလာတာနဲ႕အမွ် အလုိလို သိပါလိမ့္မယ္။

၀င္ေလေလး ေအးကနဲျဖစ္သြားတာလဲ သိပါလိမ့္မယ္။

ထြက္ေလေလး ေႏြးကနဲျဖစ္သြားတာလဲ သိပါလိမ့္မယ္။


ခႏၶျဖစ္စဥ္ကို လက္ေတြ႕သိျမင္ေအာင္ ရွဳ႕ပြားျခင္းကို

၀ိပႆနာနာရွဳ႕တယ္လို႕ ေခၚပါတယ္။

ခႏၶာမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနမွဳ႕ကို ျမင္တဲ့ဥာဏ္ကုိ ၀ိပႆနာဥာဏ္လို႕ ေခၚပါတယ္။

၀ိိပႆနာဥာဏ္ရင့္သန္လာရင္ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳမွဳ႕ေၾကာင့္

မဂ္ဥာဏ္ၾကီးကို ရရွိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


အရွဳ႕ခံတရား ခႏၶာ(၅)ပါးရွိပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့

ရူပကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာ၊ သညကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ၀ိညာဏႏၶာ။


၁။ ရူပကၡႏၶာဆိုတာ - ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္ေသာ

သေဘာအစု ျဖစ္ပ်က္မွဳ႕။

၂။ ေ၀ဒနကၡႏၶာဆိုတာ - ခံစားတတ္ေသာ သေဘာအစု ျဖစ္ပ်က္မွဳ႕။

၃။ သညကၡႏၶာဆိုတာ - မွတ္သားတတ္ေသာ သေဘာအစု ျဖစ္ပ်က္မွဳ႕။

၄။ သခၤါရကၡႏၶာဆုိတာ - ျပဳျပင္ေစ့ေဆာ္တတ္ေသာ

သေဘာအစု ျဖစ္ပ်က္မွဳ႕၊။

၅။ ၀ိညာဏကၡႏၶာဆိုတာ - သိတတ္ေသာ သေဘာအစု ျဖစ္ပ်က္မွဳ႕။

(လကၤာ) ေဖာက္ျပန္၊ ခံစား၊ မွတ္သား၊ ျပဳျပင္၊ သိ၀ိညာဏ္၊ ငါးအင္ခႏၶာမွတ္။


နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား မဂၢင္ရွစ္ပါး ရွိပါတယ္။

အရွဳ႕ဥာဏ္တရားလုိ႕ ေခၚပါတယ္။ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊

(ပညာမဂၢင္နွစ္ပါး)

သမၼာ၀ါယမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိ(သမာဓိမဂၢင္သံုးပါး) ။

ဒီငါးပါးကို ေလာကီမဂၢင္ငါးပါးလုိ႕ ေခၚပါတယ္။


ဒီငါးပါးမွာ သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼ ႏၱ၊ သမၼာအာဇီ၀(သီလမဂၢင္သံုးပါး) ကို

ထည့္ေပါင္းျပီး ေပါင္းရွစ္ပါးကုိေတာ့ ေလာကုတၱရာ

မဂၢင္ရွစ္ပါးလို႕ ေခၚပါတယ္။


မိမိတို႕တရားရွဳ႕မွတ္ေသာအခါ ေလာကီမဂၢင္ငါးပါးျဖင့္

ရွဳ႕မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္လာမွ မဂၢင္ရွစ္ပါးလံုး ျပည့္မွဳ႕ကို

ရရွိပါတယ္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးလံုး ျပည့္မွဳ႕ကို ရရွိဖုိ႕ဆိုတာ ၀ိပႆနာဥာဏ္ကုိ

ရရွိဖို႕ အရင္ဆံုး လိုအပ္ပါတယ္။


မျပီးဆံုးေသးပါ။ ဆက္ေရးပါဦးမည္။


BY-ASHIN SUMANGALA

လက္ေတြ႕တရားအားထုတ္ရာတြင္ သိသင့္သည္မ်ား

လက္ေတြ႕တရားအားထုတ္ရာတြင္ သိသင့္သည္မ်ား
*********************************

တရားဓမၼတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားရွိၾကတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား

အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ား ေလ့လာဖတ္ရွဳ႕နုိင္ပါတယ္။ တရားစခန္း မ၀င္ဖူးသူ၊

အားမထုတ္ဖူးသူမ်ားကုိသာ ရည္၇ြယ္ပါတယ္။

တရားမထိုင္မွီ ေရွးဦးစြာ ငါးပါးသီလကို

ဘုရားထံမွာ ေဆာက္တည္ရပါမယ္။ (သီလလံုျခံဳေတာ့ ေနာင္တတဖန္

ပူပန္ရတဲ့ ကုကၠဳစၥတရား မျဖစ္ရေတာ့ပါဘူး။) ဘုရား၀တ္တက္၊ ပရိတ္၇ြတ္

(အခ်ိန္ရလွ်င္)၊ အမွ်ေ၀၊ ေမတၱာပုိ႕ျခင္းမ်ား ျပဳေပးပါ။ တရားမထိုင္မွီ

ၾကိဳတင္၍ ပရိကံျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (ပရိကံ၏အဓိပၸာယ္မွာ ပရိ -

အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ၾကိဳတင္၍ + ကမၼ - ျပဳျပင္တတ္သည္ = ပရိကမၼ။ ပရိကံ -

ၾကိဳတင္၍ ျပဳျပင္တတ္ေသာေဇာ။)


ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက တရားအားထုတ္တယ္ဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕ကလဲ

နိဗၺာန္လုိခ်င္မွ လိုခ်င္မွာပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေကာင္းဖုိ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊

စိတ္ညစ္စရာေတြကို သည္းခံနုိင္စြမ္းရွိဖုိ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္တိုေဒါသၾကီးျပီး

အမွားလုပ္တတ္တဲ့သူေတြ မိမိစိတ္မိမိ ထိန္းနုိင္ေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ရက္မွာ

နာရီ၀က္တစ္နာရီေလးပဲဆုိဆို အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္ျမဴးတူးေနတဲ့

အခ်ိန္ထဲက နာရီ၀က္ေလးပဲ ေပးလုိက္ပါ။ အဲ့ဒါ လူျဖစ္လာရတဲ့ဘ၀မွာ

မိမိရတဲ့ တန္ဖုိးမျဖတ္နုိင္တဲ့ အျမတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


မိမိတို႕ဘ၀တေလ်ာက္လံုးမွာ စား၀တ္ေနေရး စည္းစိမ္ဥစၥာ

သားမယားအစရွိသျဖင့္ လုိခ်င္တပ္မက္တဲ့ ေလာဘတဏွာေတြနဲ႕ပဲ

အသက္ရွင္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီအတုိင္း ဒံုရင္းဒံုရင္းနဲ႕ပဲ ေသသြားခဲ့ရင္

လူျဖစ္ရတာ သိပ္ရံွဳးပါတယ္။ ကုသုိလ္ျပဳလိုျခင္း၊ ေပးကမ္းလုိျခင္း၊

တရာနာလိုျခင္း၊ တရားအားထုတ္လုိျခင္း၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အစစ္အမွန္ကုိ

ရလုိျခင္းဆိုတာေတြက ကုသိုလ္ဆႏၵ ေကာင္းျမတ္တဲ့

သမၼာဆႏၵေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


မဂ္ေလးပါးမွာ

ဦးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေသာတာပတၱိမဂ္ဖုိလ္ကို ေရာက္ေၾကာင္းအဂၤါ ေလးပါး

ရွိပါတယ္။ (၁) သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲရျခင္း၊ (၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ

ၾကားနာရျခင္း၊ (၃)အသင့္လမ္းမွန္အားျဖင့္ နွလံုးသြင္းျခင္း၊

(၄) ေလာကုတၱရာတရားအားေလ်ာ္ေသာ

အက်င့္ကိုက်င့္ျခင္းဆုိတဲ့ ေလးပါးပါပဲ။


တရားအားထုတ္သူမွာ (၁) သဒၶါတရား အားေကာင္းရပါမယ္၊ (၂) ၀ီရိယ

အားေကာင္းရပါမယ္၊ (၃) သတိျမဲျမံရပါမယ္၊ (၄)

သမာဓိအားေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေေထာင္ရပါမယ္၊ (၅)

ပညာနဲ႕ျပည့္စံုရပါမယ္။ ဗိုလ္ငါးပါးလုိ႕ ေခၚပါတယ္။


မိမိရဲ႕သမာဓိအားကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးမယ့္ ဥဒၶစၥ (စိတ္ျပန္႕လြင့္ျခင္း)၊

ကုကၠဳစၥ (ျပဳမိခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ေတြ မျပဳမိတဲ့ကုသိုလ္ေတြမွာ ျပန္စဥ္းစားျပီး

စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း)၊ ထိန (စိတ္ရဲ႕ထုိင္းမွိဳင္းျခင္း)၊ မိဒၶ (ေစတသိတ္တို႕ရဲ႕

ထိုင္းမွိဳင္းျခင္း)၊ ကာမစၦႏၵ (ကာမဂုဏ္ကုိ လိုလားေတာင့္တျခင္း)၊ အဘိဇၥ်ာ

(သူတပါးစည္းစိမ္ကုိ ေရွးရွဳ႕ၾကံျခင္း)၊ ဗ်ာပါဒ (သူတပါးစည္းစိမ္ကို

နွိပ္စက္ဖ်က္စီးလိုျခင္း၊ မေကာင္းၾကံျခင္း)၊ ၀ိစိကိစၦာ (စိတ္နွစ္ခြ ဒြဟျဖစ္

သံသယမကင္း ေတြးေတာျခင္း) ဆုိတဲ့ နီ၀ရဏတရားေတြကိုလဲ

မျဖစ္ေစရပါဘူး။


ဘယ္လိုတရားအားထုတ္ရမွာလဲဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕စိတ္ကေလးကို နွာသီး၀မွာ

ထားပါ။ စိတ္ကိုဘယ္ကုိမွ မလြင့္ပါးေစပဲနဲ႕ ေလကေလး ၀င္သြားတာလဲ

သိေပးပါ။ ထြက္သြားတာလဲ သိေပးပါ။ ဒီလို၀င္ေလထြက္ေလကုိ ရွဳ႕မွတ္လို႕

သမာဓိမရနိုင္ ျဖစ္ေနရင္ (သမာဓိရနိုင္ရင္ေတာ့ ၀င္ေလထြက္ေလကိုပဲ

ဆက္ရွဳ႕မွတ္ရပါမယ္) ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးကို အသံမထြက္ေစပဲ

စိတ္ထဲမွာ ရြတ္ေနေပးပါ။


ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးကုိ တရားထုိင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတို႕

သြားရင္းလာရင္း၊ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႕လဲ အာရံုျပဳေနနိုင္ပါတယ္။ ပါးစပ္က

ရြတ္ေနမွမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာတင္ အာရံုျပဳေနလို႕ရပါတယ္။

မိမိတကိုယ္လံုးကုိ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြ လြမ္းျခံဳထားလုိ႕

မိမိခႏၶာအိမ္ဟာ ေစတီအိမ္ ထုိက္ပါတယ္။ မိမိမွာ အရွိန္အ၀ါ

အစြမ္းသတၱိတစ္မ်ိဳး ရွိသလုိပါပဲ။ အင္မတန္ေဘးကင္းျပီး

အမွဳ႕ကိစၥေတြကို ေအာင္ျမင္နိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။


ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ မိမိဥာဏ္နဲ႕ သက္၀င္ယံုၾကည္ျပီးေတာ့

အမွန္အတိုင္း သိျပီးလုိ႕ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၾကည္လင္ျခင္း ယံုၾကည္ျခင္းကို

အေ၀စၥပသာဒလုိ႕ ေခၚပါတယ္။ အရိယာမဂ္သဒၶါတရားနဲ႕တူတဲ့

သဒၶါတရားဟာလဲ အေ၀စၥပသာဒပါပဲ။ အဲ့ဒီသဒၶါတရားဟာ

မိစၦာအယူေလေတြ တိုက္ခတ္လို႕ လွဳပ္ရွားျခင္း မရွိပါဘူး။ တုန္လွဳပ္ျခင္း

မရွိပါဘူး။ အဲ့ဒီသဒၶါတရား အေ၀စၥပသာဒနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့သူကုိ

ဗုဒၶါနုႆတိဘာ၀နာဟာ ျပီးျပည့္စုံေစတတ္ပါတယ္။ တျခားပုဂၢဳိလ္ကို မျပီးစီး

မျပည့္စံုေစနုိင္ပါဘူး။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးကို အာရံုျပဳေနလို႕

သမာဓိအားရလာရင္

၀င္ေလထြက္ေလကိုပဲ ေျပာင္းျပီးရွဳ႕မွတ္ရပါမယ္။


မျပီးဆံုးေသးပါ။ ဆက္ေရးပါဦးမည္။


BY-ASHIN SUMANGALA

Tuesday 17 December 2013

နိေရာဓသမာပတ္နွင့္ နိဗၺာန္

နိေရာဓသမာပတ္သည္ သခၤတတရား ျဖစ္ပါသလား။
နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာပါလဲ။
ဘုရားသာသနာေတာ္တြင္ အက်င့္ျမတ္ကုိ အဘယ္အက်ိဳးငွာ 
က်င့္သံုးၾကပါသလဲ။

နိေရာဓသမာပတ္သည္ သခၤတတရားလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမွာ 
နိေရာဓသမာပတ္ကုိ သခၤတတရားလုိ႕လဲ မဆုိအပ္ပါဘူး။
 အသခၤတတရားလုိ႕လဲ မဆိုအပ္ပါဘူး။ 
သခၤတတရားဆုိတာက ျပဳအပ္ျပင္အပ္တဲ့တရား၊
 ျပဳသလုိျပင္သလုိ ျဖစ္မယ့္သေဘာကို ဆုိလုိပါတယ္။ 
ဥပမာေပးရရင္ ေျမပဲေစ့ထဲမွာ ေျမပဲေပါက္မယ့္သေဘာဟာ 
ရိွပါတယ္။ ေရေျမနဲ႕သာ ထိရရင္ ေျမပဲပင္ေပါက္လာပါမယ္။ 
မီးနဲ႕ေလွာ္ ေရေႏြးနဲ႕ျပဳတ္ရင္ေတာ့ မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီေျမပဲေစ့ထဲမွာ
 ကိန္းျပီးရွိေနတဲ့ ေျမပဲပင္ေပါက္မယ့္သေဘာဟာ သခၤတတရားပါပဲ။ 
နိေရာဓသမာပတ္  ၀င္စားတယ္ဆုိတာကေတာ့ စ်ာန္(၈)ပါးကုိ
 အစဥ္အတိုင္း၀င္စားျပီး နာမ္တရားေတြ အကုန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းကာ
 ျငိမ္းေအးမွဳ႕သက္သက္ျဖင့္ ေနျခင္းကုိ ဆိုပါတယ္္။ (နိ - မရွိ + ေရာဓ 
-  ေထာင္ = နိေရာဓ - ဒုကၡေထာင္မရွိ။)
ဒါ့အျပင္ နိေရာဓသမာပတ္ကို ေလာကီတရားလုိ႕လဲ 
မဆိုအပ္ပါဘူး။ ေလာကုတၱရာတရားလုိ႕လဲ မဆုိအပ္ပါဘူး။ 
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ပရမတၳတရားအားျဖင့္ 
ထင္ရွားမရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ (ပရမတၳတရားေတြကေတာ့ 
စိတ္၊ေစတသိတ္၊ရုပ္၊နိဗၺာန္ ျဖစ္ပါတယ္။ နိေရာဓသမာပတ္သည္ 
ပရမတၳတရားတြင္ မပါ၀င္ပါ။)
နိေရာဓသမာပတ္မွ ထျပီးတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕စိတ္ဟာ  အသခၤတဓာတ္ နိဗၺာန္ကုိ 
ညြတ္ပါတယ္။ တဏွာမွလြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္လို႕ နိဗၺာန္ေခၚပါတယ္။ 
နာမ္တရားရုပ္တရားေတြမွာ ဥပါဒ၊္ဌိီ၊ဘင္လို႕ေခၚတဲ့ ျဖစ္၊တည္၊ပ်က္ မရွိပဲ 
ခ်ဳပ္ျင္ိမ္းသြားတာကုိ နိဗၺာန္ ေခၚပါတယ္။ 
ဒါ့အျပင္ နိဗၺာန္ဆိုတာ မဂ္ဖိုလ္ပစၥေ၀ကၡဏာတို႕ျဖင့္ သိရရံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
 ပရိနိဗၺာန္ျပဳတဲ့အခါမွာ အဲ့ဒီနိဗၺာန္ကုိ ေရာက္သြားတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ 
၄င္းရဲ႕အရသာကို ခံစားရတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္
 သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္နဲ႕ 
အနုပါဒိေသသနိဗၺာန္ နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္ေတြမွာ 
လက္ရွိခႏၶာၾကီး ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ 
 ၄င္း၏ကိေလသာအားလံုး  ျငိမ္းျခင္းသေဘာကို 
သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ ေခၚပါတယ္။ 
ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္မွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ခႏၶာျပန္မရေတာ့တဲ့ 
ခႏၶာအၾကြင္းမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ အနုပါဒိေသသနိဗၺာန္လို႕ ေခၚပါတယ္။ 
စင္စစ္လုိအပ္တာကေတာ့ တစ္သံသရာလံုးမွာ အေၾကာင္းအက်ိဳး 
ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကံ ကိေလသာ ၀ိပါက္ ခႏၶာတို႕ရဲ႕ 
ခ်ဳပ္ျငိမ္းမွဳ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီခ်ဳပ္ျငိမ္းမွဳ႕အတြက္သာ 
ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ ျဗဟၼစရိယလုိ႕ေခၚတဲ့ အက်င့္ျမတ္ကုိ 
က်င့္သံုးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 
ဒါေၾကာင့္မို႕ ဘုရားအထံမွာ အက်င့္ျမတ္ကုိ အဘယ္အက်ိဳးငွာ 
က်င့္ပါသလဲဆိုတဲ့ အေမးကို အနုပါဒါ ပရိနိဗၺာနတံ - အစြဲအလန္း 
အေၾကာင္းကင္းျပီး အျပီးတိုင္ ျငိမ္းျခင္းအက်ိဳးငွာ က်င့္တယ္လို႕ 
အရွင္ပုဏၰစတဲ့ မေထရ္ျမတ္တို႕က ေျဖၾကားေတာ္မူၾကပါတယ္။ 
BY – ASHIN SUMANGALA

နိေရာဓသမာပတ္နွင့္ နိဗၺာန္



နိေရာဓသမာပတ္သည္ သခၤတတရား ျဖစ္ပါသလား။


နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာပါလဲ။

ဘုရားသာသနာေတာ္တြင္ အက်င့္ျမတ္ကုိ အဘယ္အက်ိဳးငွာ 



က်င့္သံုးၾကပါသလဲ။




နိေရာဓသမာပတ္သည္ သခၤတတရားလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမွာ 

နိေရာဓသမာပတ္ကုိ သခၤတတရားလုိ႕လဲ မဆုိအပ္ပါဘူး။

 အသခၤတတရားလုိ႕လဲ မဆိုအပ္ပါဘူး။ 

သခၤတတရားဆုိတာက ျပဳအပ္ျပင္အပ္တဲ့တရား၊

 ျပဳသလုိျပင္သလုိ ျဖစ္မယ့္သေဘာကို ဆုိလုိပါတယ္။ 

ဥပမာေပးရရင္ ေျမပဲေစ့ထဲမွာ ေျမပဲေပါက္မယ့္သေဘာဟာ 

ရိွပါတယ္။ ေရေျမနဲ႕သာ ထိရရင္ ေျမပဲပင္ေပါက္လာပါမယ္။ 

မီးနဲ႕ေလွာ္ ေရေႏြးနဲ႕ျပဳတ္ရင္ေတာ့ မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီေျမပဲေစ့ထဲမွာ

 ကိန္းျပီးရွိေနတဲ့ ေျမပဲပင္ေပါက္မယ့္သေဘာဟာ သခၤတတရားပါပဲ။ 


နိေရာဓသမာပတ္  ၀င္စားတယ္ဆုိတာကေတာ့ စ်ာန္(၈)ပါးကုိ

 အစဥ္အတိုင္း၀င္စားျပီး နာမ္တရားေတြ အကုန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းကာ

 ျငိမ္းေအးမွဳ႕သက္သက္ျဖင့္ ေနျခင္းကုိ ဆိုပါတယ္္။ (နိ - မရွိ + ေရာဓ 

-  ေထာင္ = နိေရာဓ - ဒုကၡေထာင္မရွိ။)

ဒါ့အျပင္ နိေရာဓသမာပတ္ကို ေလာကီတရားလုိ႕လဲ 

မဆိုအပ္ပါဘူး။ ေလာကုတၱရာတရားလုိ႕လဲ မဆုိအပ္ပါဘူး။ 

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ပရမတၳတရားအားျဖင့္ 

ထင္ရွားမရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ (ပရမတၳတရားေတြကေတာ့ 

စိတ္၊ေစတသိတ္၊ရုပ္၊နိဗၺာန္ ျဖစ္ပါတယ္။ နိေရာဓသမာပတ္သည္ 

ပရမတၳတရားတြင္ မပါ၀င္ပါ။)


နိေရာဓသမာပတ္မွ ထျပီးတဲ့ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕စိတ္ဟာ  အသခၤတဓာတ္ နိဗၺာန္ကုိ 

ညြတ္ပါတယ္။ တဏွာမွလြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္လို႕ နိဗၺာန္ေခၚပါတယ္။ 

နာမ္တရားရုပ္တရားေတြမွာ ဥပါဒ၊္ဌိီ၊ဘင္လို႕ေခၚတဲ့ ျဖစ္၊တည္၊ပ်က္ မရွိပဲ 

ခ်ဳပ္ျင္ိမ္းသြားတာကုိ နိဗၺာန္ ေခၚပါတယ္။ 


ဒါ့အျပင္ နိဗၺာန္ဆိုတာ မဂ္ဖိုလ္ပစၥေ၀ကၡဏာတို႕ျဖင့္ သိရရံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

 ပရိနိဗၺာန္ျပဳတဲ့အခါမွာ အဲ့ဒီနိဗၺာန္ကုိ ေရာက္သြားတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ 

၄င္းရဲ႕အရသာကို ခံစားရတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္

 သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္နဲ႕ 

အနုပါဒိေသသနိဗၺာန္ နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္ေတြမွာ 

လက္ရွိခႏၶာၾကီး ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ 

 ၄င္း၏ကိေလသာအားလံုး  ျငိမ္းျခင္းသေဘာကို 

သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ ေခၚပါတယ္။ 

ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္မွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ခႏၶာျပန္မရေတာ့တဲ့ 

ခႏၶာအၾကြင္းမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ အနုပါဒိေသသနိဗၺာန္လို႕ ေခၚပါတယ္။ 

စင္စစ္လုိအပ္တာကေတာ့ တစ္သံသရာလံုးမွာ အေၾကာင္းအက်ိဳး 

ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကံ ကိေလသာ ၀ိပါက္ ခႏၶာတို႕ရဲ႕ 

ခ်ဳပ္ျငိမ္းမွဳ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီခ်ဳပ္ျငိမ္းမွဳ႕အတြက္သာ 

ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ ျဗဟၼစရိယလုိ႕ေခၚတဲ့ အက်င့္ျမတ္ကုိ 

က်င့္သံုးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 


ဒါေၾကာင့္မို႕ ဘုရားအထံမွာ အက်င့္ျမတ္ကုိ အဘယ္အက်ိဳးငွာ 

က်င့္ပါသလဲဆိုတဲ့ အေမးကို အနုပါဒါ ပရိနိဗၺာနတံ - အစြဲအလန္း 

အေၾကာင္းကင္းျပီး အျပီးတိုင္ ျငိမ္းျခင္းအက်ိဳးငွာ က်င့္တယ္လို႕ 

အရွင္ပုဏၰစတဲ့ မေထရ္ျမတ္တို႕က ေျဖၾကားေတာ္မူၾကပါတယ္။ 


BY – ASHIN SUMANGALA